معیارهای طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد زیست محیطی (طراحی نمونه موردی در شهر ساری)

ایجادفضا های سالم و راحت برای کار و زندگی انسان یکی از اهداف مهم معماری است. شکی نیست که مسکن یکی از بیشترین ساخته های مصنوع بشر است لذا اعمال یک نگاه پایدار به ساخته های مسکونی می تواند تاثیر شگرفی در فرآیند پایداری داشته باشد. طراحی زیست محیطی رویکردی از طراحی پایدار است که تلاش می کند با استفاده و بهره گیری هر چه بیشتر از انرژی موجود در طبیعت تا حد امکان شرایط محیطی مناسبی در فضا های زیستی مور د استفاده انسان ایجاد نماید توجه به عدم تخریب عناصر طبیعی و جلو گیری از آثار زیست محیطی ناشی از آن و ارائه راه حل هایی که در بر گیرنده حداقل شرایط ضروری برای زیست و رشد ارزش های والای انسانی است، همچنین رسیدن به طراحی بافت های مسکونی با توجه به خصوصیات زیستی و معیشتی افراد هر منطقه به منظور همخوانی مسکن با عادات زیستی انسان ها و امکان بهره وری از مصالح سنتی و بومی از جمله نکات حائز اهمیت در این پژوهش می باشند. روش تحقیق پژوهش حاضر را می توان روش توصیفی _ تحلیلی دانست که از ابزار جمع آوری اطلاعات مطالعات کتابخانه ای و اسنادی در بستر بهره گیری از مطالعات میدانی در زیست بوم شهری بهره برده است . تا امکان ارایه اصول و مفاهیم مرتبط با این رویکرد را در انطباق با وضع فعلی معماری فراهم کند تا راهکارهایی در راستای پایداری فرایند ساخت و ساز مجتمع های مسکونی پیشنهاد شود . نتایج تحقیق نشان می دهد که استفاده از مولفه ها ی معماری بومی ،توجه به قشر بهره بردار هم از لحاظ اجتماعی و هم از لحاظ فرهنگی و همچنین توجه به ضوابط و تکنولوژی در روند رسیدن به پایداری زیست محیطی موثرند و در نتیجه استفاده از این مولفه ها در طراحی میتواند راهکاری باشد جهت حفظ محیط زیست. در طراحی مجتمع مسکونی تا حد امکان ، عناصر معماری بومی منطقه بکار گرفته شد. بناها به گونه ای طراحی شده که حداکثر استفاده را از منابع طبیعی داشته باشند .بنا در تعارض با محیط نبوده بلکه هماهنگ با طبیعت و جزئی از آن است.